Seniorenuitje Langedijk verbindt, verrast en verwarmt al meer dan 80 jaar
Een dag vol ontmoeting, gezelligheid en aandacht. Zo laat het jaarlijkse Seniorenuitje van Langedijk zich het best omschrijven. Al ruim 80 jaar organiseert Stichting Dagtocht Senioren Langedijk deze compleet verzorgde dag voor zo’n 180 senioren. En met succes: het uitje is geliefd én nog steeds springlevend.
Een traditie met geschiedenis
De oorsprong van het uitje ligt in 1933, zo is te lezen in een editie van De Otterplaat, het historische magazine van Stichting Langedijker Verleden. J. Bruin uit Oudkarspel nam dat jaar het initiatief voor een gratis autotocht voor ouderen die zelf geen vervoer konden betalen. Samen met andere dorpsgenoten vormde hij de Commissie Ouden van Dagen Noord-Scharwoude-Oudkarspel. De eerste tocht vond plaats op 14 juni 1933, met 40 auto’s en een bus. De route ging via Alkmaar naar Haarlem, Schiphol en Zandvoort. Onderweg was er muziek, een lunch en veel verwondering. In de jaren erna groeide het initiatief uit tot een jaarlijks uitje voor ouderen uit Langedijk. De notulen van toen laten zien hoeveel zorg en plezier er al vanaf het begin bij kwam kijken. Wat begon als een bescheiden initiatief, werd een geliefde traditie die na de oorlog werd voortgezet en later is uitgegroeid tot de huidige stichting.
Een goed geoliede machine
Voorzitter Pim de Ruiter is sinds 2016 betrokken en vertelt met enthousiasme over de organisatie. “We werken tegenwoordig met vier bussen, met in elke bus vier vaste begeleiders. Toevallig of niet toevallig zijn dit tevens (echt)paren: Willem en Nicoline Heinis, Jan en Anneke Eecen, Piet Bet en Ada Volkers, Arnold en Marieke Henselmans, Willem en José van Leeuwen, Coen en Margret Swager, Pieter en Linda de Vries en mijn vrouw Nicole en ik. Omdat Willem en José en Willem en Nicoline na vele jaren te hebben meegedaan dit jaar voor het laatst mee waren, hadden we alvast hun opvolgers mee: Frans Witte en Tamara Buur en Dennis en Danielle Duba. De vier begeleiders van een bus regelen alles; van de opstapplaatsen tot contact met deelnemers en zijn verantwoordelijk voor 'hun bus'. Zo houden we het overzichtelijk én persoonlijk.”
De dag begint altijd bij De Waard Transport, waar alle bussen na de deelnemers te hebben opgehaald, verzamelen. Daarna volgt voor de dagrit een redelijk vast recept: koffie met gebak, een lunch, een activiteit (soms gecombineerd) en tot slot een gezamenlijk diner. “De bestemming moet leuk en onderhoudend zijn, maar hoeft niet spectaculair te zijn”, zegt Pim. “Het gaat om de sfeer, het gezelschap en het gevoel er even uit te zijn. De bestemming(en) waar we heengaan verschilt ieder jaar. Deelnemers willen best graag weten waar we heengaan, maar dat vertellen we niet. Dat is echt onderdeel van het plezier van zo’n dag. Wel is het inmiddels vaste prik dat we voor het diner neerstrijken bij Ton en Guido en het geoliede team van restaurant De Burg. Dat is een mooie traditie geworden en wordt ontzettend gewaardeerd door de deelnemers.”
Een uitje voor iedereen die het nodig heeft
De doelgroep bestaat uit inwoners van (minimaal) 70 jaar en ouder, die nog zelfstandig kunnen reizen. Het is wel een voorwaarde dat deelnemers nog mobiel zijn, rollators zijn geen probleem. We kijken als comitéleden naar wie behoefte heeft aan zo’n dag. Bijvoorbeeld mensen die niet meer vanzelfsprekend ergens naartoe gaan, of die weinig sociaal contact hebben. Daar doen we het voor. De senioren voor wie we dit organiseren zijn overigens zeker geen ‘zielige oudjes’. Daar doe je ze zeer tekort mee. Er zijn deelnemers die vanwege hoge leeftijd niet veel mogelijkheden hebben om eropuit te gaan, maar er zijn ook deelnemers die nog actief zijn en zelf regelmatig op pad gaan. Zij vinden het ook ontzettend gezellig om mee te gaan. Als er plek is dan is dat prima. Dat er ouderen zijn die elkaar na jaren weer tegenkomen en nieuwe vriendschappen sluiten is een geweldige bijvangst.” In de bussen ontstaat vaak al verbinding. Er worden grapjes gemaakt, verhalen gedeeld en nieuwe contacten gelegd. Dat maakt het bijzonder.”
Strikte regels zijn er dus niet voor mensen die zich aanmelden. “We gebruiken als comitéleden ons gezonde verstand. Soms gaan mensen van 93 mee die nog vitaal zijn, en wijzen we iemand af omdat die nog volop op safari gaat. Overigens hanteren we elk jaar een centrale wachtlijst en moeten we helaas wel eens aangeven dat er dit jaar geen plek in één van de bussen is, maar wellicht volgend jaar wel. Het gaat om balans en behoefte.”
Vrijwilligers en sponsoren onmisbaar
Het organiserend comité bestaat uit vrijwilligers met grotendeels een ondernemersachtergrond. “Dat is ooit zo ontstaan en helpt het zeker bij het vinden van sponsoren. Zonder financiële steun vanuit het lokale bedrijfsleven redden we het niet, dus spreken we regelmatig ons netwerk van Langedijker ondernemers aan. Gelukkig gaat dit tot nu toe prima. Langedijk heeft veel bij de gemeenschap betrokken ondernemers.” Soms sponsoren de direct betrokken bedrijven (vervoer, bestemming en horeca) ook in natura, door bijvoorbeeld lagere tarieven te rekenen. “Er zijn grote en minder grote sponsoren bij. Alle bijdragen worden enorm gewaardeerd, want meerdere kleine beetjes maken ook een groot bedrag. Nieuwe sponsoren zijn uiteraard van harte welkom!
De deelnemers betalen zelf een bijdrage die we ondanks oplopende prijzen zo laag mogelijk houden. Vooralsnog kunnen we elk jaar nog uit.”
Horeca vinden waar de hele groep tegelijk terecht kan voor een natje en droogje wordt wel lastiger, merkt Pim. “Niet elke koffiestop en/of restaurant onderweg kan 200 mensen tegelijk aan. We denken er daarom vooraf goed over na, overleggen met de bedrijven en doen testritten. Waar nodig springen we als comitéleden allemaal bij als het nodig is. Dan gaan we zelf langs met de koffiekan of helpen met het uitserveren van de lunch. Alles om het soepel te laten verlopen.”
Klaar voor de toekomst
Het uitje blijft ongekend populair. De wachtlijst groeit na elke editie door mond-tot-mondreclame weer aan. Tegelijkertijd kijkt het comité vooruit. “We zoeken jongere comitéleden die het stokje willen overnemen. Het vraagt tijd en inzet, maar je krijgt er ontzettend veel voor terug. De dankbaarheid van de mensen is zeer groot.”
Of zoals Pim het treffend samenvat: “Het is voor ons misschien maar één dag, maar voor veel mensen is het hét hoogtepunt van het jaar.”